[ Pobierz całość w formacie PDF ]
i nie porazi ich słońce ani żaden upał,
17
bo pasał ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu,
i poprowadzi ich do zródeł wód życia:
i każdÄ… Å‚zÄ™ otrze Bóg z ich oczu».
Nowa odsłona poszerza poprzedni jasny obraz. Przynosi ona pociechę prześladowanym:
czeka ich triumf niebieski, a droga do niego już teraz stoi otworem. Jest to wprawdzie wizja
Kościoła w jego fazie eschatologicznej, ale szerzej pojętej, tzn. bez wyłączania terazniejszości
(por. Ef 2,6).
9. W nowym obrazie występują nie tylko sto czterdzieści cztery tysiące zabezpieczonych
łaską, lecz występuje już tłum nieprzeliczony z każdego narodu. Ludzie ci trwają w Bożej
obecności, odziani są również w niebiańskie, białe szaty radości i triumfu. Triumf nadto
podkreślają palmy znamienne w starożytności dla tego rodzaju pochodów (por. 1 Mch 13,51;
2 Mch 10,7; J 12,13) lub uroczystości (Kpł 23,40). Znał je również świat Greków i Rzymian.
Tłum ów jednak nie jest statyczny; trzeba uzupełnić jego obraz szczegółem z w. 14, gdzie nowi
wciąż przychodzą. Tłum stoi już przed Bogiem, a zarazem wciąż powiększa się o nowych
członków. Jest to symbol organicznej łączności Kościoła pielgrzymującego, prześladowanego,
z triumfujÄ…cym niebieskÄ… ojczyznÄ… (Flp 3,20).
10 12. Wybrani śpiewają dziękczynną doksologię zarówno Bogu, jak i Chrystusowi,
przypisując obu Osobom zbawienie. Występuje ono jeszcze w hymnach 12,10; 19,1 zawsze
jako Boża sprawa. Brzmi w tym słowie echo ST: jest to Boże zwycięstwo nad wrogami. Tę
doksologiÄ™ wybranych zamyka liturgiczne Amen, wypowiedziane przez nieprzeliczony orszak
asystujących u tronu Boga aniołów. Taki obraz Kościoła odpowiada jego idei z Hbr 12,22 24,
gdzie jedni i drudzy tworzą uroczyste zebranie przed Bogiem i Pośrednikiem, który odkupił
ludzi. Dalszy ciąg anielskiej doksologii dotyczy siedmiu atrybutów Bożych, jak w 5,12, jedynie
z zamianą bogactwa tam lepiej odpowiadającego Barankowi, na dziękczynienie, zgodnie z
kontekstem niniejszym.
13 14. Podobnie jak w 5,5, interweniuje jeden ze Starców, chcąc nawiązać z Wizjonerem
dialog objaśniający sens tego obrazu (por. Za 4,1 14, gdzie występuje znamienny dla
apokaliptyki anioł-tłumacz ). Pytanie Starca wywołuje odpowiedz Jana, pełną pokory na wzór
proroka Ezechiela (37,3), wyrażającą oczekiwanie na interpretację. Okazuje się z niej, że owi
triumfatorzy wciąż przychodzą z ucisku wielkiego. Terminem tym apokalipsa synoptyczna
(Mt 24,21; Mk 13,19n) określa nasilenie ciężkich doświadczeń, zwiastujących eschatologiczny
sąd Boży. Tutaj ogólny kontekst pozwala rozszerzyć to pojęcie na wszystkie próby, nieodłączne
od życia chrześcijańskiego (1,9; Dz 14,22; Rz 5,3; 2 Kor 1,4; 2 Tm 3,12). Paradoksalne
wybielenie we krwi Baranka swoich szat, teraz lśniąco białych na znak zwycięstwa, mówi nie
tylko o mocy ekspiacyjnej krwi Chrystusa (Rz 3,25; 5,9; Hbr 9,13n; 10,19), lecz i o tym, że
cierpienia tych wiernych, a można ich określić ogólnie mianem męczenników za składanie
wiernego świadectwa swemu Panu, były udziałem w Jego męce (2 Kor 1,5; Kol 1,24).
Starożytni folusznicy (fullones) najpierw płukali tkaniny, potem je bielili. Tak i tutaj można
dostrzec dwa zbawcze skutki krwi Chrystusa: uwolnienie od winy i uświęcenie. Konieczność
zaś współpracy z łaską widoczna jest w tym, że oba te czasowniki są zastosowane w stronie
czynnej: opłukali i wybielili, a nie tylko zostali obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni (1 Kor
6,11) jak to siÄ™ dzieje podczas chrztu.
15. Szczęście wybranych to jakby nieustanna liturgia, wyrażona terminami
zapożyczonymi z opisów służby lewitów i sposobu obchodzenia żydowskiego Zwięta
Namiotów. To szczęście jest następstwem ich postawy życiowej (dlatego). Rozciągnie namiot
wyrażenie wyłącznie Janowe przypomina tu prawdę Wcielenia (J 1,14), dzięki której nowa
postać Bożej obecności stała się naszym udziałem. Jest to spełnienie obietnic mesjańskich
zamieszkania Boga wśród ludzi (Wj 25,8; Lb 35,34; Ez 37,27; Za 2,14; 8,3.8). Raz jeszcze
autor do tego powróci w 21,3. Znamienny jest czas terazniejszy tego wiersza w kontraście do
czasu przyszłego w wierszu następnym; jedną i tą samą ciągłą rzeczywistością jest okres łaski i
chwały. Odtąd wizja przejdzie w przepowiednię.
16 17. Przy pomocy tekstów prorockich odmalowane są dalsze następstwa bliskości z
Bogiem, będącej udziałem zbawionych (Iz 25,8; 49,10; Ez 34,23; Ps 23[22],2; 36[35],10).
Baranek stanie siÄ™ przy tym Pasterzem, zgodnie z JanowÄ… EwangeliÄ… (J 1,29.36; 10,14 16).
Podobnie Janowy jest motyw wody żywej (J 4,14; 7,37 39). Te motywy chrystologiczne
wzbogacajÄ… biblijny obraz zbawienia ze ST. Otarcie Å‚ez jeszcze raz pojawi siÄ™ jako ojcowski
gest Boga w opisie Niebieskiego Jeruzalem (21,4). Ogólny sens tego jasnego dwuczęściowego
obrazu można by praktycznie ująć w zdanie Apostoła: Sądzę, że cierpień terazniejszych nie
można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić (Rz 8,18).
OTWARCIE SIÓDMEJ PIECZCI WIZJA TRB (8,1 5)
1
8 A gdy otworzył pieczęć siódmą,
zapanowała w niebie cisza prawie na pół godziny.
2
I ujrzałem siedmiu aniołów,
którzy stoją przed Bogiem,
a dano im siedem trÄ…b.
3
I przyszedł inny anioł,
i stanął przy ołtarzu, trzymając złote naczynie na żar,
i dano mu wiele kadzideł,
aby złożył je w ofierze
z modlitwami wszystkich świętych,
na złoty ołtarz, który jest przed tronem.
4
I wzniósł się dym kadzideł
z modlitwami świętych
z ręki anioła przed Boga.
5
Anioł zaś wziął naczynie na żar,
napełnił je ogniem z ołtarza
i zrzucił na ziemię,
a nastąpiły gromy, głosy, błyskawice, trzęsienie ziemi.
Zakończenie pierwszej siódemki pieczęci jest jednocześnie rozpoczęciem następnej serii.
Drugą siódemką są trąby. Wizja ma analogiczny podział wewnętrzny (4 + 3), z przerwą dłuższą
po swej szóstej części składowej. Pod względem treści można ją traktować jako rozwinięcie
działalności Czterech Jezdzców z wizji pieczęci. Ukazane tu kolejne zwiastuny Dnia gniewu
wzorowane są głównie na plagach egipskich. Wizja wstępna obejmuje dwa obrazy: wręczenie
trąb siedmiu aniołom i symboliczną liturgię kadzenia.
1 2. Ciszę w niebie trzeba rozumieć jako krótką przerwę tylko symboliczne pół
godziny w nieustannym wielbieniu Boga, ukazanym poprzednio (zwł. w 4,8). Biorąc pod
uwagę paralele proroków, którzy nakazują ziemi zamilknąć w obliczu nowych działań Bożych,
zwłaszcza eschatologicznych (Ha 2,20; So I,7; Za 2,17), trzeba w tym uznać oczekiwanie u
niebian pełne napięcia, jak u Daniela przed wyjaśnieniem snu Nabuchodonozora (Dn 4,16)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]